దాగుడుమూతలు

'అమ్మా ! నేనేక్కడున్నానో చెప్పుకో,' అరిచింది నా చిన్న కూతురు.

దాక్కుని అరిస్తే, ఎక్కడుందో చెప్పుకోలేమా, చప్పున పట్టేసుకున్నాను.

'నేనెప్పుడూ ఇలాగే దాక్కుంటా, గుర్తుందా బెంగుళూరు లో ఉన్నప్పుడు ఎలా దాక్కున్నానో,' అంది.

'ఎప్పుడే?'

'హబ్బా, అన్ని మర్చిపోతావ్, నువ్వొక పెద్ద ఐసరబజ్జవి . ఆ రోజు నేను కనబడలేదని, మీరు వెతుక్కున్నారు...'

ఒక్కసారిగా వొళ్ళు జలదరించింది. ఆ సంఘటన తలచుకుంటే ఇప్పటికీ నవ్వాలో, ఏడవాలో తెలియని సందిగ్ధం. ఒకే కడుపున పుట్టిన పిల్లల్లో యెంత వైవిధ్యమో! మా పెద్దమ్మాయి చిన్నప్పటి నుంచీ భయస్తురాలు. దాని గురించిన జాగ్రత్త అది తీసుకునేది. ఆలోచించి అడుగు వేసేది. అయితే కూర్చున్న చోటే, అందుబాటులో ఉన్న దిళ్ళ దూది, గౌనుకున్న పూసలు, చిన్న దారాలు, టీవీ రిమోట్ బటన్లు అన్నీ భొంచేసేసేది. ఆ రకంగా దాన్ని గమనించుకోవలసి వచ్చేది.

ఇక చిన్నది చాలా కొంటేది. దానికి ఆనందం వచ్చినా, దుఖం వచ్చినా, సినిమాల్లో శ్రీ లక్ష్మిలాగా అందుబాటులో ఉన్న కిటికీలు, తలుపులు ఎక్కేసేది. దాన్ని తలుపేసి బంధించి పెడితే, పాలవాడు, కొరియర్ వాడు రాగానే పారిపోయేది. రైల్ లో వెళ్తుంటే, పై బెర్త్ లకు ఎక్కుతూ, దిగుతూనే ఉండేది. ఒక్క నిముషంలో సబ్బు ముక్కలా జారిపోయేది . ఒక సారి పాలు పోయించుకుని చూసే లోపు, రెండో అంతస్తు లో ఉన్న మా ఇంటి మెట్ల మీది నుంచీ దూకేసి, పక్కింటి మెట్ల మీద నుంచీ వాళ్ళ సన్ షేడ్ మీదకు ఎక్కేసి, అమ్మా, చూడు, అంది. నాకు గుండె జారిపోయింది. మెల్లిగా ధైర్యం తెచ్చుకుని, 'ఎలా వెళ్ళావో, అలాగే రామ్మా ' , అని మెల్లిగా అక్కడి నుంచీ దింపి తెచ్చి, వీపు సాపు చేసేసాను. ఇంకో సారి నాలుగు అడుగుల గోడ మీది నుంచి పడి, తల బొప్పి కట్టించుకుంది. నేను, మా వారు, మూడు రోజులు తపస్సు చేసాం. అప్పుడు దాని వయసు, రెండేళ్ళే!

మరో ఆరు నెలలకు మేము సొంత ఫ్లాట్ కొనుక్కుని వెళ్ళాకా, అప్పటి దాకా ఇంట్లోనే ఉన్న పిల్ల కనిపించలేదు, రాత్రి తొమ్మిది. వెంటనే అందరికీ ఇంటర్కాం లో ఫోనులు చేసాము. నా నోటి మంచితనం వల్ల , నా మిత్రులంతా, వెతకడానికి బయలుదేరారు. క్రింద స్విమ్మింగ్ పూల్ దగ్గరకు వేల్లిందేమో, లేక రోడ్డు మీదకు వెళ్ళిపోయిందో, లేక, ఆ 14౦ ఇళ్ళలో ఎక్కడ ఉందొ, అంతా గందరగోళం భయం. సెక్యూరిటీ వాళ్ళు క్రిందకు రాలేదు అన్నారు. అంతా, ఆలోచిస్తూ, అటూ, ఇటూ పరిగెత్తసాగాము. నా కళ్ళలో నీళ్ళు తిరగసాగాయి. ఎందుకో, నా స్నేహితురాలికి, ఇంట్లోనే ఎక్కడో ఉందేమో, అన్న అనుమానం వచ్చింది. దాని సంగతి తెలిసి ఉండడం వల్ల మేము ముందే, మంచాల క్రింద, అలమారుల్లో వెతికేసాము. ఎందుకయినా మంచిదని, మా వారు వెళ్లి చూద్దురు కదా, బంక్ బెడ్ మీద, పెద్ద టెడ్డి బేర్ వెనుక, దాక్కుని, పైన సాఫ్ట్ టాయ్స్ కప్పుకుని,హాయి  గా నిద్రపోతూ కనిపించింది. అంతా, దాని కొంటె తనానికి నవ్వుకుని, వెళ్ళిపోయారు. 

ఇప్పుడు దానికి ఏడేళ్ళు. కాస్త అల్లరి తగ్గింది, కాని ధాటి అలాగే ఉంది. బాగా అల్లరి చేసే పిల్లలు ఒక వయసు వచ్చాకా, బుద్ధిమంతులు అవుతారని అంటారు. నాకు యెంత మాత్రం నమ్మకం లేదండి. ఆటలు, అల్లరి, ఎలా మానుతుందో వేచి చూడాలి.