Saturday, July 9, 2016

పూల రంగమ్మ

పూల రంగమ్మ 
-------------------------------
భావరాజు పద్మిని - 27/ 3 /15

పూజల్లోకెల్లా కష్టమైన పూజ 108 పువ్వుల పూజ అని లేట్ గా అయినా, లేటెస్ట్ గా గుర్తించాను.
హమ్మమ్మా ! ఈ పూజ మొదలు పెట్టాకా, నేను పూలవాళ్ళ గంపల వెనుక పరిగెత్తాను. చెట్లు, గోడలు , నిచ్చెనలు ఎక్కాను. ఇంటింటికీ తిరిగి, పూలు సేకరించాను. తోటలకు , నర్సరీ లకు వెళ్లాను, పూల కొట్టు వాడి ఇంటికి వెళ్లాను. ఇదివరలో అయితే, మందార పూల కోసం తెనాలి దగ్గరలోని, 'పెదవడ్లముడి ' అనే ఊరు ఊరంతా దులిపేసాను. ఇప్పుడు రూర్కెలా అంతా చుట్టేస్తున్నాను. అయినా, ఈ పువ్వుల్లో , కాయల్లో మీకు తెలియని పెద్ద తిరకాసు ఉందండోయ్. ఇది నేను 16 ఫలాల నోము చేసినప్పుడే తెలిసింది !
బ్రహ్మ గారు పూలు, పళ్ళతో సృష్టి చేస్తే, విశ్మామిత్రులుంగారు... ఆయనకు పోటీగా మళ్ళీ పూలు, పళ్ళు సృష్టించేసారు. మరి ఈ పూజలకి, బ్రహ్మ గారి సృష్టి పనికొస్తే, విశ్వామిత్రుడు గారివి పనికి రావట ! పెద్దలు సెలవిచ్చారు. ఉదాహరణకి, పళ్ళలో ఆపిల్, సపోటా, సీతాఫలం వంటివి... పూజకు పనికి రావు. ఆపిల్ , హైదరాబాద్ అరటిపండు, విశ్వామిత్రుడు సృష్టించారని విన్నాను. మిగిలినవి, నల్ల గింజలు ఉన్న పళ్ళు, ఇతర కారణాల వల్ల పనికిరావట ! బానే ఉంది. కాసిన్ని పళ్ళే కనుక , అడిగి తెలుసుకుని చెయ్యచ్చు. కాని, పూలో ? అవీ ఒకటా రెండా, 108 పూలు, అవీ, ఒక్కొక్కటీ 108 సంఖ్య లెక్క ! ఒక్కటి తగ్గినా, పూజ పూర్తి కాదు ! ఇంతకీ పూలు గుర్తించడం ఎలా ?
మా అమ్మ 3 రొసెస్ టీ ఫార్ములా చెప్పింది. రంగు, వాసన, సంపూర్ణత ! సంపూర్ణ పుష్పం అంటే... నూరు వరహాలు(వెన్నముద్ద అంటారు కొందరు ) పువ్వులో , ఒక్కో పువ్వుకి, రేకలు, కేసరాలు... ఇలాంటి లక్షణాలు ఉండి, పువ్వుగా ఉండేది. రంగున్నా లేకున్నా వాసన ఉండాలి. కాబట్టి, ముందు స్నిఫ్ఫర్ కుక్కలా నేను వాసన చూడడం నేర్చుకోవాలి !

                               

రోజుకో కొత్త రకం హైబ్రిడ్ పువ్వు కనిబెడుతున్న ఈ రోజుల్లో ఏ పువ్వు ఏదో తెలియాలంటే, రెండు తుమ్ములు వచ్చినా సరే, పువ్వులో ముక్కు పెట్టి వాసన చూడాల్సిందే ! ఇక్కడ రూర్కెలా లో మా ఆడబడుచు కుటుంబం ఉంటున్న స్టీల్ ప్లాంట్ క్వార్టర్స్ చుట్టుపక్కల అంతా పోటాపోటీ గా తోట పెంచుతారు. నేను 'పూలకెళ్ళి నట్టే వెళ్లి...' ఒక చోట బాపట్ల వంకాయలు కోసుకు తెచ్చా ! ఇంకోచోట, ఒక పువ్వుకు వెళ్లి, ఇంకో పువ్వు తెచ్చా ! ఆశ్చర్యం ఏమీ లేదు ! ఎంతటి గొప్ప తోటల్లో అయినా, ఒక్కోసారి, నాలాంటి కోతులు పడి, దొరికినవి, దొరికినట్టు తీసుకు వెళ్ళిపోతూ ఉంటాయి. ఇక సమస్య వాసన చూచుట తోనే !
టీవీ ఆంకరమ్మ షో లో ఏడుపోస్తే, జనాలు చూడకూడదని, కంట్లో నలక పడితే, కంటి మొదట్లో తీస్తున్నట్టు నటిస్తూ, కన్నీళ్లు తుడుచుకునే టెక్నిక్ గుర్తుకు వచ్చింది. ఒక్కో పువ్వు చూసి, కాస్త ఆశ్చర్యం నటిస్తూ కోసి ' ఇదీ, ఆ పువ్వు అనుకుంటా, ఉండండి, కాస్త పరీక్ష చెయ్యాలి...' అంటూ, గంభీరంగా కళ్ళు మూసుకుని, ముక్కు దగ్గర నాజూగ్గా పెట్టుకు చూసి, అబ్బే, ముక్కు పొడుచుకున్నా వాసన రాందే ! అనుకుని, ' ఈ పూలు వద్దు లెండి, పనికి రావు,' అని చాలా మర్యాదగా చెప్పేసి, నడుస్తున్నట్లు ఉన్న పరుగుతో పారిపోవాలన్నమాట ! ఇన్ని ట్రిక్కులూ వేసి, ఇంతా కష్టపడితే, గత 3 రోజుల్లో 8 రకాల పూలు దొరికాయ్ ! అయితే మాత్రం, ఇంకా స్కోర్ 75 రకాలే ! ఇన్ ఫ్రంట్ దేర్ ఇజ్ ఫ్లవర్స్ ఫెస్టివల్... చూద్దాం, ఎన్ని సర్కస్ ఫీట్లు చేసైనా సరే, నెత్తిన అక్షింతలు స్వయంగా వేసుకుని, మొదలుపెట్టిన పూజ మాత్రం, పూజకు పనికివచ్చే పూలతో పూర్తి చేసి తీరతా !
మరిన్ని పూల రంగమ్మ కబుర్లు కావాలంటే, ఇదే పూజ 1008 రకాలతో కూడా చేస్తామని మొక్కుకుని, చేసిన వాళ్ళు ఉంటారట ! వాళ్ళని గుర్తించి నాకు చెప్తే, 'లైఫ్ టైం పూల పూజమెంట్ ' అవార్డు ఇద్దామని అనుకుంటున్నా ! మీకు ఎవరైనా తెలిస్తే కాస్త చెబ్దురూ !

హైదరాబాద్ అంటే...

హైదరాబాద్ అంటే...
భర్త అనారోగ్యం వల్ల, ఇప్పటిదాకా పనిచేసిన పనమ్మాయి మానెయ్యడంతో, కొత్త మనిషి కోసం వెతుకుతున్నాను. కాలింగ్ బెల్ మ్రోగింది...
చూస్తే, ఎవరో తల్లీపిల్లా. పనికి వచ్చారట.
"ఎవరు పద్మినీ ?" అడిగారు అత్తయ్యగారు లోపలినుంచి.
"పనమ్మాయండి, మాట్లాడుకోడానికి వచ్చింది," అన్నాను నేను.
మా భాష విని, ఆ అమ్మాయికి డౌట్ వచ్చేసింది. పేరు, "చాంద్" అట. ఆహా, చందమామ, అనుకున్నాను నేను.
"బెంగాల్ నుంచి వచ్చారా ?" అడిగింది.
"లేదు, ఆంధ్రా నుంచి."
"అంటే, మదరాసీ నా ?"
లోలోనే నవ్వుకున్నాను. వీళ్ళకి సౌత్ వాళ్ళంటే, మదరాసీలు తప్ప ఎవరూ తెలీదు, ఇంకా నయం కదూ, బెంగాల్ వాళ్ళు కూడా తెలుసు అంది, అనుకున్నాను.
"హైదరాబాద్ నుంచి వచ్చాము." హిందీ లో చెప్పాను నేను.
"హా... హైదరాబాద్ నుంచా? నాకు బాగా తెలుసులే."
"ఓహో, పోనీలే. కాస్త లోకజ్ఞానం ఉన్నట్లుంది." అనుకుని, మౌనంగా వినసాగాను.
"ఉత్తర్ ప్రదేశ్ నుంచి( ఇక్కడ పనులు చేసేవారంతా దాదాపుగా ఉత్తరప్రదేశ్ నుంచి వచ్చేవారే.), అక్కడికి మా మేనల్లుడిని తీసుకువెళ్ళారు. అలా కురాళ్ళని తీసుకువెళ్ళి, పనులకి పెట్టుకుని, తిండి, వసతి, జీతాలు అన్నీ ఇస్తారు."
"అలాగా..."
"అవును. అయితే, వాడు స్ట్రా లాగా ఉండేవాడు, అక్కడికి వెళ్లి, కొబ్బరిబోండాం లాగా తయారయ్యాడు. అదే అడిగాను... ఒరేయ్, నువ్వు పుల్ల లాగా వెళ్లి, పిప్పళ్ళ బస్తా లాగా ఎలాగయ్యావురా, అని."
నాకు ఒక ప్రక్క నవ్వోచ్చేస్తోంది.
"అత్తా, బాగా ఇడ్డిలీ, సాంబార్... కూరి, కూరి తినిపిస్తారు. ఇంకా దోశ, అన్నం,అన్నీనూ. వాళ్ళ తిండి తింటే, నువ్వూ అలాగే అవుతావు. సాంబార్ బలం కదా. హైదరాబాద్ లో అంతే."
వీళ్ళు రోజూ కిలోల లెక్కన వెన్నలు రాసుకుని తినే పరాఠాలు, మక్ఖని దాల్, పనీర్ కూరలు బలం అని, మనం అనుకుంటాము. వీళ్ళు మనల్ని ఇలా అనుకుంటారా ?
నిజం చెప్పద్దూ... ఆ క్షణం హైదరాబాదీలకి వీళ్ళు ఇచ్చిన డెఫినిషన్ విని, పై నుంచి దూకేయ్యాలని అనిపించింది. కాని, ఫస్ట్ ఫ్లోర్ నుంచి దూకితే, పెద్దగా ఇంపాక్ట్ ఉండదని, విరమించుకున్నాను.
మీరు కూడా హైదరాబాదీల గురించి ఇలాంటి నిర్వచనాలు విన్నారా? వింటే, చెప్పండి చూద్దాం.

Tuesday, December 17, 2013

కారు కష్టాలు

'ముదితల్ నేర్వగలేని విద్య కలదే...' అనగానే నాకు కార్ డ్రైవింగ్ నేర్చుకునే క్లాస్సులు గుర్తుకు వచ్చాయండి. ముచ్చటగా మూడు సార్లు నేర్చుకున్నా, అయినా, ట్రాఫిక్ చూస్తె గడగడే ... ఎందుకు రాలేదు చెప్మా, మీరే చదివి చెప్పండి...

2002 - మొదట మాకు పాప పుట్టగానే కొన్న కారు ఆల్టో. నేనలా పురిటికి వెళ్ళగానే మా వారిలా కొనేసారు. 'ఏ రంగు?' రాగిచెంబు రంగు...ఆర్డర్ ఇచ్చాను, కాని దానికోసం చాలా క్యూ ఉందిట. అందుకే గచ్చకాయ రంగు అన్నారు. 'రంగులో ఏమున్నది పెన్నిధి, ఎంతైనా మొదటి కారు కారే, అందులో షికారు షికారే ... కాదుటండీ మరి, వెంటనే నా తక్షణ కర్తవ్యం డ్రైవింగ్ నేర్చుకోవడమే అన్నారు. 

పురుషుడు వెనుక నుంచీ తోసిన స్త్రీ వెనకడుగు వెయ తగునే ? వెంటనే నడుం బిగించి, నొప్పెట్టడంతో వదిలేసాను. అప్పుడు నేను పాలకొల్లు లో ఉన్నాను. కుళాయి చెరువు దగ్గర వీధిలో అమ్మా వాళ్ళు ఉండేవాళ్ళు. అక్కడే ఒక డ్రైవింగ్ స్కూల్ ఉంటే, వెళ్లి కనుక్కున్నాను. పదిహేను వందలు చెప్పారు. సరే అన్నాను. మర్నాడు యాభై పైబడిన పెద్దాయన అవసాన దశలో ఉన్న డొక్కు మారుతి తో ప్రత్యక్షం అయ్యాడు. అలా కుళాయి చెరువు పక్క, పొలాల్లోని మట్టి రోడ్డు లోకి తీసుకువెళ్ళాడు. ఇంకేముంది? కార్ ఆగిపోయింది... అరిచి గగ్గోలు పెట్టినా ఎవరూ సాయం రారు. 'కార్ ఆగిపోనాదండి. అయ్యబాబోయ్, మీరు కాస్త దిగి తొయ్యండి పాపగారు, నేను స్టార్ట్ చేస్తాను,' అన్నాడు. చెప్పద్దూ, జన్మలో ఎప్పుడూ కార్లు, బండ్లు తోయ్యలేదు. ఆ రోజు నుంచీ ఆ డొక్కు కార్ నడిపింది తక్కువ, తోసింది ఎక్కువ. పొలాల్లో తోయించేసి, మమ అనిపించేసాడు మొత్తానికి. 

                                           

అలా కార్ నేర్చేసుకున్నానని గొప్పలు కొట్టేసి, హైదరాబాద్ రాగానే మా కార్ డ్రైవర్ ను తీసుకుని ఉదయం అలా ప్రాక్టీసు కోసం రెండు రోజులు వెళ్ళానో లేదో, సామాన్ల రిక్షా సీటు మీద నడ్డి నిలవని ఓ కుర్రాడు, ఓ శుభోదయాన అడ్డ దిడ్డంగా తొక్కుతూ రిక్షా చక్రం కారులో దూరేలా దూసుకు వచ్చాడు. ముందు బంపర్ ఊడిపోయింది. మా వారు నాకు దణ్ణం పెట్టి, 'తల్లీ నా కార్ క్షేమాన్ని కోరి నువ్వు డ్రైవింగ్ త్యజించు,' అన్నారు. ఉత్సాహం ఉన్న స్త్రీలకు ప్రోత్సాహం, లేదండీ అంతే!

మళ్ళీ చిన్న పాప పుట్టకా 2006 లో సంత్రో కార్ కొన్నాము. అప్పుడు  మారుతి డ్రైవింగ్ స్కూల్ కు వెళ్ళాను. వాళ్ళు థియరీ చెప్పారు, బొంగరంలా తిరిగే సిములేటర్ మీద కూర్చోపెట్టారు. కొన్నాళ్ళకు రోడ్డు మీద కూడా తిప్పారనుకోండి. మా వారు నీకు డ్రైవింగ్ ఎలా వచ్చిందో చూద్దాం పద, అంటూ, తీసుకువెళ్ళారు. ఒక పది కిలోమీటర్లు నడిపి ఇక నా వల్ల కాదని ఆపేసాను. కారులో పిల్లలు కూడా ఉన్నారు. పర్లేదు, ఇంకాస్త దూరం నడుపు అన్నారు మా వారు. ఇక్కడ ప్రోత్సాహం కాస్త ఎక్కువయ్యింది.  అయిష్టంగా స్టార్ట్ చేసి, ఏదో అడ్డం వస్తే, బ్రేక్ వెయ్యబోయి, అక్షిలెటర్ తోక్కేసాను.... ఇంకేముంది, కార్ కాస్తా వెళ్లి , ఆగిఉన్న స్కూటర్ కు గుద్దుకుంది. అది కింద పడింది. పాపం స్కూటర్ ఆయన వచ్చి, 'ఏం కాలేదులే, పర్లేదమ్మా ,' అన్నారు. మా వారు 'గుద్దితే గుద్దావు కాని, మంచి వాళ్ళ స్కూటర్ చూసుకు గుద్దావు...' అన్నారు. ఆ దెబ్బకు హడిలిపోయి ఇక పిల్లలు 'అమ్మా, ప్లీజ్ అమ్మా, నువ్వు కార్ నడపకే,' అనేవారు. సర్లేమ్మని, తర్వాత ఒక స్కూటీ కొనిపించుకున్నాను. అది మాత్రం బాగా నడిపేస్తానండి.

మరి కారు నడపరా? అని అడిగితే...ఎందుకు నడపనూ? బ్రేక్, అక్షిలెటర్ ల మధ్య కనీసం ఒక మూర దూరం ఉన్న కార్లు వస్తే, పెద్ద పెద్ద డబ్బాల లాగా , రోడ్డు మీద యెంత చోటు కావాలో అంచనా వెయ్యలేని సైజు నుంచీ కార్లు స్కూటీ సైజుకు కుంచించుకు పోయినప్పుడు నడుపుతాను. మరి అలాంటి కార్ ఉంటే చెప్పండి. అన్నట్టు, రోడ్డు మీద చీమ ఉన్నా నడపనండోయ్... ఖాళీ చేయించి మరీ చెప్పండే....

అంతర్జాల ఓదార్పులు

మార్పు కన్నను నేర్పు కన్నను ఓదార్పే తియ్యన ఇలలో... అన్నట్టు తయారయ్యిందండీ ఇప్పటి పరిస్థితి. చిన్న ఉదాహరణ తీసుకుందాం....

అత్తింటి ఆరళ్ళతో బాధపడుతోంది ఒకావిడ. ఆ బాధను వెళ్ళగక్కేందుకు ఒకరు కావాలి కనుక, తన ఈడు స్నేహితురాలితో చెప్పింది. అసలే కష్టాల్లో ఉన్న ఆ పిల్లకి " నీకు చాలా అన్యాయం జరిగిపోతోంది. భూమ్మీద కష్టాలన్నీ నీకే వచ్చాయి. నీ అంతటి దురదృష్టవంతురాలు ఉండదు, ఇక నీ జీవితం ఇంతే  ", అంటూ వంత పాడిందే అనుకోండి, ఆ పిల్ల ఇంకా కృంగిపోతుంది.

అదే మరొక పెద్దావిడ, 'చూడమ్మాయ్, సంసారంలో ఇవన్నీ మామూలే. మేము ఇవన్నీ దాటి వచ్చిన వాళ్ళం కనుక అనుభవంతో చెబుతున్నాను. బంగారంలాంటి భర్త, ముత్యాల లాంటి పిల్లలూ ఉన్నారు. నువ్విలా ఏడుస్తూ కూర్చుంటే, పిల్లలు ఏమైపోతారు ? అనే వాళ్లకు అనందే నోరు ఊరుకోదు . నువ్వు వినీ విన్నట్టు ఊరుకుని, పక్కకు వెళ్ళిపోతే మంచిది. కొన్నాళ్ళు ఓపిక పట్టు, అన్నీ సర్దుకుంటాయి,' అని చెప్తే, ఆ పిల్ల మనసు తేలిక పడుతుంది.

కాని ఇప్పుడు రెండవ స్ట్రాటజీ అంటే, ఆశా వాదానికి ఈ పేస్ బుక్ లో తావు లేదండి. భగ్న ప్రేమ కవితలకు బదులుగా వారు ఆశించేది చిటికెడు ప్రచారం, డబ్బాడు స్వీయ సానుభూతి (సెల్ఫ్ పిటీ). పోన్లే, ఏదో మన బృందంలోకి వచ్చారుగా, వాళ్ళను నిరాశ పరచడం దేనికి? అలాగని ఊరుకుంటే ఆ పిచ్చి కవితలు చదివి, నా బుర్ర వేడెక్కి, ఎర్రగడ్డ దాకా వెళ్లి వచ్చేస్తోంది. అందుకే దోశ తిప్పేసా.

ముల్లును ముల్లుతోనే తియ్యాలి, వజ్రాన్ని వజ్రంతోనే కొయ్యాలి. భగ్న ప్రేమ కవితలకు విరుగుడు భగ్న ప్రేమ కవితే. క్షుద్ర కవితకు విరుగుడు క్షుద్ర కవితే. కాస్కోండి నా వాస్కోడిగామా ల్లారా  , ఇకపై బోలెడంత సానుభూతితో, భీబత్సం సృష్టిస్తాను. ఏవండోయ్, చదివి నవ్వుకోడం కాదు, మీరంతా నా వెనుకే సానుభూతి యాత్ర చెయ్యాలి. మద్దతిచ్చి కామెంట్ లు పెట్టాలి.బదులుగా మిమ్మల్ని నవ్విస్తాగా... సేకనుకో కవితతో చంపేస్తా! మచ్చుకు ఒకటి.... పోనీ రెండు....

ప్రియా,
మనం పదిలంగా పొదిగిన 
ప్రేమ గుడ్డు పగిలిపోయింది .
ఏవిటి చెయ్యడం?
రా, ఆమ్లెట్ వేసుకుని ...
మన ప్రేమను మింగేద్దాం...
గుటకాయ స్వాహా.


చీకటి కుహరం లాంటి నా గుండెలోకి 
వెలుగురేఖలా ధబ్భున దూకావు 
నీకు నడుం విరిగింది,
నేను కళ్ళు చిట్లించాను...
ఇంతలో మళ్ళీ మాయమయ్యి 
మళ్ళీ కారుచీకటి చేసావు.
ఇంకోసారి దూకవా ప్రియా...

  

పేరులో ఏమున్నది ?

"ఒసేయ్ పద్మిని!"

"ఎవరమ్మా, అంత మర్యాదగా పిలుస్తున్నారు"

"నేనే, నీ అంతరాత్మను..."

"అలాగా, తమర్ని సినిమాల్లో చూడటం తప్ప విడిగా చూడలేదు, అన్నట్టు, ఆత్మ సాక్షాత్కారం అంటే ఇదేనా, అంటే నాకు మోక్షం వచ్చేసినట్టేనా? హాయ్... భలే!"

"నీకు మోక్షం కాదు, నాకు కపాల మోక్షం వచ్చేట్టు ఉంది."

"అయ్యో పాపం, ఎందుకటా?"

"ఎవరి పేర్లు వాళ్ళు పెట్టుకు చస్తే ఇలాగే తగలడుతుంది, అందుకే పెద్ద వాళ్ళు ఆలోచించి పేర్లు పెట్టేవాళ్ళు."

ఇప్పుడేమయ్యిందని?

"ఏమవుతుంది, ఏటికి ఆ ఒడ్డున ఉన్నవాళ్ళకు ఇబ్బంది లేదు, ఈ ఒడ్డున ఉన్న వాళ్లకు ఇబ్బంది లేదు, నట్టేట్లో నాట్యం చేసే వాళ్ళకే చిక్కులన్నీ!"

"విషయానికి రావోయ్ అంతరాత్మమ్మా..."

"చిన్నప్పుడేదో నువ్వు చూపించిన సినిమాలో చూసిన గుర్తు, 'నీ పేరేంటి? ' అని అన్నపూర్ణ రాజేంద్ర ప్రసాద్ ను అడిగితే, పీటర్ అంటాడు, ఆమె అటువంటి పేర్లు ఎప్పుడూ వినకపోయి ఉండడంతో, కాస్తంత హాస్చార్యపడిపోయేసి, అవున్లే నాయనా, పిల్లలు పుట్టి చనిపోతుంటే, ఇలాగే, పీటలు - చాటలు అంటూ పేర్లు పెడుతుంటారు, " అంటుంది.

"కంటిన్యూ...."

" ఏవిటి కంటిన్యూ, తమ బుర్రలో మెడుల్లా ఆబ్లాంగేటా దెబ్బతిందని నాకు అర్ధమైపోయింది, నీవొక బృందమును ఏల పెట్టవలె, పెట్టితివి పో, ఇన్ని రిక్వెస్ట్ లు ఏల రావలె, వచ్చినవి పో, పేర్లను బట్టి మనుషులను ఏల అంచనా వెయ్యవలె..."

"అంతరాత్మమ్మా, తప్పు నాది కాదు, సినీమాలది. మా చిన్నప్పుడు, రాముడు మంచి బాలుడు, వంటి సినిమాలు వచ్చాయి.అందుకే మంచి వాళ్ళంటే చక్కగా తల దువ్వుకుని, మంచి పేరు, నడవడిక, ఆహార్యం,మాటతీరు కలవారని మా గుండెల్లో స్టాంప్ గుద్దేసుకున్నాం.  అదే రౌడీ రంగడు, అంటే బుర్ర మీసాలతో, బవిరి గడ్డంతో, మెడకు యెర్ర రుమాలు గళ్ళ లుంగీ, తో ఉంటాడని తీర్మానిన్చేసుకున్నాం... ఇప్పుడు చెప్పు మా తప్పేమ ఉంది? ఇప్పటి సినిమాలు జులాయి, పోకిరి, బేవర్స్, ఇడియట్.... కనుక, వాళ్ళు అలా ఉంటేనే గొప్పని అనుకుంటున్నారు. అందుకే వాళ్ళ పెద్దోళ్ళు పెట్టిన పేర్లు మార్చేసుకుని, వింత పేర్లు పెట్టుకుంటున్నారు... దీన్ని బట్టి , జనాలు సినిమాలను అనుకరిస్తారని తెలుసుకోవాలి షాడో గారు..."

                                                               

"అప్పుడే నా పేరు మార్చేసావా? పోనీ పేరు మార్చుకున్నారే అనుకో, లక్షణంగా మాంచి పేరు పెట్టుకోవచ్చుగా, ఆ తలతిక్క పేర్లు ఎందుకట?"

"ఏం చేస్తారు చెప్పండి, ఇంట్లో పనివాళ్ళ పేర్లు వీళ్ళ పేర్లు ఒకేలా ఉంటున్నాయి. ఇదివరకు పనివాళ్ళు అప్పలమ్మ, నూకాలమ్మ, పొలమ్మ అని పేర్లు పెట్టుకునే వాళ్ళు. ఇప్పుడు సునీత, అనురాధ, మానస అని పెట్టుకుంటున్నారు. వాళ్ళకీ వీళ్ళకీ తేడా ఉండద్దూ, అందుకే ఎక్కడా కనీవినీ ఎరుగని పేర్లు కనిపెట్టి మరీ పెట్టుకుంటున్నారు..."

"అయితే మనది పాతచింతకాయ పచ్చడి తరం, వీళ్ళది, పాస్తా మీద సాస్ తరం అంటావ్, మరి ఆ నోరు తిరగని పేర్లు, ఒక్క పంటి క్రిందికి కూడా రాని పేర్లు పలకడం ఎలా?"

"అనగ అనగ రాగామతిశయించుచు నుండు... అందుకే పలగ్గా, పలగ్గా, మీకు ఈ పేర్లు అలవాటయ్యి పోతాయి సోల్ గారు... కొత్తొక వింత, పాతొక రోత... బి అ రోమన్ ఇన్ రోమ్..."

"అలాగైతే మరి ఈ సారి నుంచీ పేర్లు యెంత ఛండాలంగా, హృదయ విదారకంగా ఉన్నా, బృందంలోకి రానిస్తావా?"

"ఓ భేషుగ్గా, రాకపోకలు దైవాధీనాలు, ఇక మీరు దయచేస్తే, టీవిలో నికృష్టుడు అన్న సినిమా వస్తోంది... చూసి ఆ తిక్క రసాన్ని నెమ్మదిగా రక్తంలోకి ఎక్కిస్తా..."

"వస్తా, వెళ్ళొస్తా ...నేనేడికేల్తే నీకేంటమ్మాయ్ ... నేనేమి చేస్తే నీకేంటమ్మాయ్...."

అదండీ సంగతి... పేరులో ఏమున్నది పెన్నిధి? చాంతాడంత పేర్లను చాచి కొట్టి, నచ్చిన పేర్లు పెట్టేసుకోండి మరి... 

పిల్లలా మజాకా ?

'ఇంకొక్క ముద్ద తినమ్మా!'

'ఉహు, నాకు వద్దు, పారెయ్యి.'

'పారెయ్యకూడదు, ఫోర్ హెడ్స్ బ్రహ్మ గారికి కోపం వస్తుంది...'

'నాన్న ఫైవ్ హెడ్స్ అన్నారే!'

'అవునమ్మా, కాని ఒక సారి బ్రహ్మ, విష్ణువు నేను గొప్పా, అంటే నేను గొప్పా అని ఫైటింగ్ చేసుకున్నారు. అప్పుడు వాళ్ళ మధ్య పెద్ద జ్యోతిస్స్తంభం పుట్టింది. ఆ స్థంభం ఆది, అంతం తెలుసుకున్న వాళ్లీ గొప్ప వాళ్ళని ఇద్దరూ పోటీ పెట్టుకుని, బ్రహ్మ పైకి, విష్ణువు క్రిందికి వెళ్లారు... అప్పుడేమైందంటే, ఇంకో ముద్ద తింటే చెప్తాను...'

'ఆ..'

'అప్పుడు బ్రహ్మకి మొదలు, విష్ణువుకి తుదీ తెలియలేదు. ఇద్దరూ ఓడిపోయారు. కాని బ్రహ్మకు ఆ మహాలింగం పై నుంచీ వస్తున్న ఒక మొగలి పువ్వు కనబడింది. తాను, మహాలింగం మొదలు చూశానని మొగలిపువ్వును అబద్ధం చెప్పమంటాడు బ్రహ్మ... అప్పుడు...ఆ అను...'

'ఆ..'

'విష్ణువుతో తాము మహాలింగం మొదలు చూసామని అబద్ధం చెప్తారు బ్రహ్మ, మొగలిపువ్వు. ఇంతలో ఆ స్థానంలో లింగం మాయం అయిపోయి, శివుడు ప్రత్యక్షం అవుతాడు. అబద్ధం చెప్పినందుకు మొగలి పువ్వు తన పూజకు పనికిరాదని శపిస్తాడు. బ్రహ్మకు ఉన్న ఐదు తలల్లో ఒకటి నరికేస్తాడు. అందుకే, బ్రహ్మకు నాలుగు తలలే ఉన్నాయి....'

'హబ్బా, మళ్ళీ తల నరికాడా శివయ్య?'

'అవును... ఇంకెవరి తల నరికారు?'

'మొన్న గణేశ కధలో గణేశా తల నరికారు కదమ్మా, ఈ శివయ్యకు అందరి తలకాయలు నరకడమే పనా?'

హమ్మనీ, ఎక్కడి నుంచీ ఎక్కడికి పెట్టింది లంకె. ఈ తరం పిడుగులా మజాకా!

**********************************************************************************************************************************

'నేను హీరోయిన్ అవుతానమ్మా,' ఉన్నట్టుండి షాక్ ఇచ్చింది నా చిన్న కూతురు.

'ఛీ ఛీ మన ఇంటా వంటా లేదు, నీకు ఇవేమి వింత కోరికలే?'

'మరి హీరోయిన్ కి బోలెడు డబ్బులు ఉంటాయి కదా, కాజోల్ చూడు ఎన్ని డ్రెస్సులు మారుస్తుందో, ఎన్ని కారులు, మంచి మాంచి హౌసెస్ లో తిరుగుతుందో.'

'అవన్నీ వాళ్ళవి కాదమ్మా, ఆ సినిమా తీసే వాళ్ళవి.'

'అలాగా, అయితే నేను సినిమా తీసే వాళ్ళవుతా...'

'ఆవుదూ గాని, ముందు పరీక్షకి చదువు...' అంటూ దోశ తిప్పేసాను.

మళ్ళీ నిన్న తీరిగ్గా కూర్చుని, 'అక్కా, హీరోయిన్ కి ఎక్కువ డబ్బులు వస్తాయా? ఇంజనీర్ కు వస్తాయా?'

'ఇంజనీర్ కే వస్తాయే...'

'అయితే నేను ఇంజనీర్ అవుతా.' 

చిన్నప్పటి నుంచీ పిల్లలకు ఎన్ని సమస్యలో, ఏమవ్వాలి ?  మనం కూడా చిన్నప్పుడు అంతే కదూ... ఇంజనీర్, డాక్టర్, సైంటిస్ట్, లేకపోతే న్నాన్నారి లాగా ఏదో... ఆ చిన్ని మనసుల్లో ఎన్ని కలలో... కాని మనకి, వీళ్ళకీ తేడా వీళ్ళకి డబ్బులు, అవి ఎక్కడ ఎక్కువ వస్తే అందులో చేరాలనే ఆలోచనలు... ఇప్పటి నుంచే ఆర్ధిక నిపుణులు వీళ్ళు. 

ఏదో అవ్వాలనుకుని, మధ్యలో నిర్ణయం మార్చుకుని, చివరికి ఏదో కోసం ప్రయత్నించి, అది దొరక్కపోతే, మరేదో అయిపోతాం..... అంతెందుకు, చిన్నప్పుడు నేను ఈ ముఖ పుస్తకం వస్తుందని, నేను అందులో ఇలా రాసేసి, లైకేసి, కామెంటేసి , మీ అందరి బుర్రలూ స్పూనేసుకు తినేస్తానని ఎప్పుడైనా అనుకున్నానా? అంతా విష్ణు మాయ. 

దెయ్యమే గొప్పట!

'నేనప్పుడే చెప్పాను , దెయ్యం వేషం వేస్తానని, నువ్వే వినలేదు, పోమ్మా ..'

'ఇప్పుడు ఏమైందే?'

'అదిగో మా ఫ్రెండ్ దెయ్యం లాగా యెంత అందంగా రెడీ అయ్యిందో, ముఖానికి తెల్ల రంగు వేసుకుంది, కళ్ళకి యెర్ర రంగు, పెద్ద గోళ్ళు పెట్టుకుంది, నల్ల కోటు తొడుక్కుంది, కోరలు పెట్టుకుంది.... ఇంకా ఒక గ్లాస్ లో టొమాటో జ్యూస్ తెచ్చి, రక్తం తాగినట్టు తాగింది. దానికేమో ఫస్ట్ ప్రైజు, నాకేమో సెకండ్... ఎప్పటికైనా దెయ్యాలే గొప్పవి.'

'ఛి ఛి, చెప్తుంటేనే అసహ్యంగా ఉంది, మీ ఫ్రెండ్ కంటే నువ్వే గొప్ప. నువ్వు అందంగా తయారయ్యి గెలిచావు, అది అసహ్యంగా తయారయ్యి గెలిచింది... రేపు క్లాసు లో నిన్ను ఫెయిరీ అని పిలుస్తారు, దాన్ని దెయ్యం అంటారు...'

'అయినా సరే, అదే గెలిచింది కనుక, అదే గొప్ప. నేను దెయ్యం వేషం వేసుంటే బాగుండేది...'

మా అమ్మాయి స్కూల్ లో ఫాన్సీ డ్రెస్ పోటీ. వాళ్ళు ఇచ్చిన నేపధ్యం 'ఫేయిరీస్ అండ్ వామ్పైర్స్ ' ఆ ఎంపికే చండాలంగా ఉంది. కనీసం మా చిన్నప్పుడు నచ్చినది ఎంచుకునే వీలుంది ఇప్పుడు అదీ లేదు, వాళ్ళు చెప్పినట్టే తయారు చెయ్యాలి. చూస్తూ చూస్తూ ముద్దులొలికే చిన్నరులని దేయ్యల్లా ఎలా తయారుచెయ్యడం? మన సంస్కృతిలో పిల్లలు దేవుడితో సమానం అన్నారు కదా. దీనికి తోడు , దెయ్యాన్ని గెలిపిస్తే, అసలే దేవుడి మీద నమ్మకం పాతుకుంటున్న పిల్లలకు 'దేవుడి కంటే దెయ్యం గొప్ప' అన్న విరుద్ధ భావన నటినట్లే కదా... ఏమి చదువులో ఏమి గోలో... పేరు గొప్ప ఊరు దిబ్బ...